Oleh DR. MOHD. NAHAR MOHD. ARSHAD
LAPORAN Kualiti Hidup Malaysia 2011 telah dikeluarkan pada
11 Jun 2012 lepas. Laporan daripada Unit Perancang Ekonomi ini boleh dijadikan kayu
ukur kepada pencapaian negara dalam merealisasikan Wawasan 2020.
Komponen kualiti hidup yang diambil kira mencakupi aspek
pendidikan, pengangkutan dan komunikasi, perumahan, kebudayaan dan liburan,
pendapatan dan agihan, keselamatan awam, kesihatan, penyertaan sosial, alam
sekitar, kehidupan keluarga dan persekitaran kerja.
Berbanding dengan kualiti hidup pada tahun 2000 (tahun
rujukan), kualiti hidup pada 2010 telah meningkat sebanyak 11.9 peratus
berdasarkan indeks kualiti hidup. Rakyat Malaysia mengecapi peningkatan kualiti
tertinggi dalam komponen pendidikan dengan peningkatan sub-indeks sebanyak 20.4
peratus.
Komponen pengangkutan dan komunikasi menunjukkan peningkatan
kualiti kedua tertinggi dan diikuti oleh peningkatan kualiti perumahan.
Meskipun begitu, masih banyak penambahbaikan perlu kita
lakukan bersama dalam menjadikan Malaysia tempat kediaman yang berkualiti
tinggi.
Daripada laporan yang dikeluarkan, didapati kualiti
persekitaran kerja dan kehidupan keluarga mencatatkan peningkatan terendah dari
keseluruhan komponen yang disebutkan di atas.
Sub-indeks bagi komponen persekitaran kerja dan kehidupan
keluarga mencatatkan nilai indeks yang sama iaitu pada 104.6 mata. Dalam kata
lain, kualiti persekitaran kerja dan kehidupan keluarga di Malaysia hanya
meningkat sebanyak 4.6 peratus dalam tempoh 10 tahun.
Kedua-dua komponen ini sangat kritikal dalam menjamin mutu
hidup seseorang. Ini kerana masa kita banyak diperuntukkan di tempat kerja dan
setelah penat bekerja, kita pulang ke rumah untuk beristirehat.
Namun, jika kedua-dua komponen ini hanya menunjukkan peningkatan
yang sedikit (terendah daripada kesemua komponen), setiap kita perlu berganding
bahu bagi memastikan persekitaran kerja lebih kondusif dan suasana kekeluargaan
di rumah lebih bermutu.
Peningkatan kualiti persekitaran kerja di Malaysia dinilai
dari penurunan jumlah kemalangan perusahaan (95,006 kes pada tahun 2000 kepada
60,405 kes pada 2010), penurunan pertikaian perusahaan (436 kes kepada 344) dan
penurunan jumlah kehilangan hari bekerja kerana tindakan perusahaan.
Namun, sub-indeks persekitaran kerja sedikit terjejas dengan
peningkatan kadar pengangguran dari 3 peratus pada tahun 2000 kepada 3.4
peratus pada 2010. Bagi memperbaiki persekitaran kerja, isu keselamatan di
tempat kerja perlu menjadi keutamaan di samping keperluan mencipta lebih banyak
peluang pekerjaan baru bagi mengurangkan kadar pengangguran.
Peningkatan sebanyak 4.6 peratus bagi sub-indeks kehidupan
keluarga pula didorong oleh pengurangan jenayah juvana (0.12 peratus pada tahun
2000 kepada 0.06 peratus pada 2010) dan peningkatan pendapatan purata isi rumah
di Malaysia (daripada RM2,640 pada tahun 2000 kepada RM4,206 pada 2010).
Bagaimanapun, peningkatan sub-indeks kehidupan keluarga
menjadi sederhana oleh bertambahnya peratusan kes perceraian. Kadar perceraian
mencatat peningkatan daripada 0.13 peratus pada tahun 2000 kepada 0.22 pada
2010.
Sub-indeks alam sekitar turut mencatatkan peningkatan
sederhana iaitu sebanyak 6.6 peratus dalam tempoh sedekad. Kualiti alam sekitar
di Malaysia adalah sederhana berikutan masalah jerebu yang serius. Di samping
itu, isu pencemaran sungai turut perlu diambil perhatian dalam usaha
meningkatkan kualiti alam sekitar negara.
Dapat dirumuskan di sini bahawa bagi ketiga-tiga komponen
yang mencatatkan peningkatan terendah iaitu kualiti alam sekitar (6.6 peratus),
persekitaran kerja (4.6 peratus) dan kehidupan keluarga (4.6 peratus), semuanya
melibatkan sikap dan nilai sivik rakyat Malaysia.
Ia menggambarkan kadar progres transformasi mentaliti dan
minda kita semua. Hanya dengan mengamalkan akhlak dan nilai sivik yang tinggi,
ketiga-tiga komponen ini akan mendapat lonjakan yang besar.
Penulis ialah Pensyarah Unit Ekonomi Islam dan Kajian
Polisi, Kuliah Ekonomi dan Sains Pengurusan, Universiti Islam Antarabangsa Malaysia