Oleh : Khairul Azhar Idris
MUSIM persekolahan sesi 2013 baru
bermula. Pelbagai kerenah yang ditunjukkan oleh anak-anak murid, terutamanya
yang baru memasuki alam persekolahan sememangnya berasa teruja dan amat
gembira.
Mereka gembira kerana dapat pergi
ke sekolah dan memakai pakaian seragam. Mereka gembira dapat berjumpa dengan
kenalan baru dan para guru. Pastinya, mereka turut gembira kerana dapat
bersekolah dan belajar bersama dengan pelajar lain. Alam persekolahan peringkat
rendah merupakan tempoh di mana kanak-kanak mula memahami apa itu belajar dan
pembelajaran. Jika di peringkat pra-persekolahan, mereka memahami bermain itu
adalah belajar, namun kini situasinya berubah. Apa yang mereka tahu ialah
mereka perlu benar-benar belajar, iaitu belajar secara formal.
Kini mereka mula memahami
pembelajaran itu sebenarnya adalah proses yang amat berbeza daripada kaedah
bermain sambil belajar. Pada peringkat ini, mereka mula mengerti sekolah dan
belajar mempunyai pengertian yang lebih luas. Mereka perlu ada jadual untuk
belajar, ada penyertaan murid dengan guru dan kawan-kawan, kokurikulum,
peperiksaan, dan lain-lain.
Memandangkan suasana dan konteks
persekolahan seperti ini, pelajar mula mengerti apa itu kehidupan dan apakah
proses yang perlu dilalui dalam kehidupan. Namun reaksi, pengertian dan
penerimaan setiap individu adalah berbeza antara individu lain. Malah, perbezaan
inilah yang akan ditunjukkan dan mula menjadi ketara pada peringkat usia
persekolahan.
Suasana dan proses pembelajaran
serta persekolahan menilai bahawa persamaan dalam kalangan pelajar adalah
menjadi keutamaan mengatasi perbezaan. Malah, teknik dan kaedah pembelajaran
pula adalah turut memfokus ke arah ini. Sementara itu, perbezaan yang ada
merupakan halangan yang luar biasa dan tidak sewajarnya wujud atau
diperbesarkan. Matlamatnya ialah agar setiap perbezaan, keluarbiasaan dan
ketidakabnormalan yang ada tidak akan menjejaskan reputasi institusi
pembelajaran tersebut atau menjejaskan fungsi pelajar lain yang kelihatan
normal.
Dalam konteks kesihatan mental
khususnya di peringkat sekolah, perbezaan merupakan satu langkah awal ke arah
mengenal pasti masalah, rawatan
pemulihan dan pencegahan dari pada mengalami gangguan mental kronik lain pada masa hadapan. Perlu dipastikan tahap dan
sejauh mana perbezaan itu akan mengganggu atau menjejaskan fungsi pelajar dan
pengajian serta kehidupannya. Persamaan dalam kalangan pelajar dimaksudkan
sebagai memiliki ciri-ciri perkembangan yang sama atau hampir sama dalam aspek
perkembangan intelek, emosi, fizikal, tingkah laku sosial, personaliti dan
komunikasi.
Perkongsian yang sama ini meletakkan
mereka untuk berada dalam kategori
normal dan perbezaan pula merujuk kepada keadaan perkembangan yang tidak sama
dalam aspek berkenaan dan ia dinyatakan sebagai berbeza daripada kenormalan.
Perbezaan yang ada sering kali digambarkan sebagai ketidaknormalan kerana ia
menyimpang daripada garisan kenormalan
menurut pandangan masyarakat dan pengkaji.
Matlamat dalam kesihatan mental
ialah melaksanakan pelbagai intervensi yang bersesuaian dan bertepatan bagi
mengurangkan kesan akibat daripada masalah perbezaan itu, dan meletakkan mereka
supaya seiring dengan golongan yang normal. Perbezaan dalam tahap perkembangan
seseorang individu pelajar boleh berlaku dalam mana-mana aspek, sama ada
sebahagian atau keseluruhan, dan ia akan menjejaskan pencapaian akademik,
personaliti dan sosial pelajar terbabit. Namun ia masih boleh diperbaiki jika
perbezaan dapat dikenalpasti dan tindakan awal dapat dilakukan.
Perkara ini memerlukan
keprihatinan dan sikap yang sensitif daripada guru dan pihak pengurusan
sekolah, ibu bapa dan guru kaunseling. Dalam konteks persekolahan dan
pembelajaran, peranan pihak berkaitan perlu diberikan kepada aspek-aspek lain
yang tidak hanya tertumpu kepada aspek pembelajaran, tetapi harus menyeluruh
dan merangkumi aspek perkembangan jasmani, intelek, emosi, rohani dan sosial
sebagaimana menurut dasar dan polisi pelajaran kebangsaan itu sendiri.
Sebagai seorang pelajar yang ada
kelainan dari mereka yang normal, gejala kesihatan mental boleh berlaku apabila
mereka mempunyai masalah dalam pembelajaran. Ia terdiri daripada kesukaran
untuk memahami atau menerima pelajaran, kesukaran membaca dan menulis, ada
masalah dalam memahami aspek pengiraan dan lain-lain.
Terdapat dalam kalangan pelajar
yang ada masalah membaca dan memahami pelajaran, secara khususnya dikenali
sebagai disleksia. Terdapat juga kanak-kanak yang sukar untuk menulis dan
mengira seperti gangguan disgrafia dan diskalkulia. Seringkali juga wujud
pelajar yang sukar untuk memahami pertuturan dan dan akhirnya menjejaskan
arahan guru dan menyukarkan komunikasi. Semua ini adalah tanda gejala bagi
kanak-kanak yang ada keperluan khas pembelajaran dan persekolahan dan
seringkali tidak difahami oleh warga pendidik.
Kanak-kanak seperti ini sering
kali pula menjadi mangsa kepada kekeliruan dan sering dilabel sebagai bodoh,
malas, degil dan tidak mahu ikut arahan. Kekeliruan dan pelabelan negatif ini
akhirnya memberi kesan yang amat negatif kepada kanak-kanak ini. Mereka akan
berfikir persekolahan bukanlah sesuatu yang menarik. Proses pembelajaran
merumitkan mereka dan melemahkan dorongan serta motivasi dan minat terpendam
mereka untuk belajar.
Paling teruk, mereka akan
menyalahkan diri sendiri kerana menjadikan guru berasa penat dan letih serta
bosan kerana menyukarkan guru untuk mendidik mereka sebagai pelajar yang
berbeza dari kebanyakan pelajar lain yang normal dan mudah untuk dididik.
Tetapi itulah diri mereka yang sebenarnya, dan salahkah atau bodohkah untuk
menjadi diri mereka sendiri yang sebenarnya? Sememangnya mereka amat memerlukan
bimbingan.
PENULIS ialah Fellow di
Institut Kefahaman Islam Malaysia (IKIM)
Sumber : http : //www.utusan.com.my/
Tiada ulasan:
Catat Ulasan