Oleh : Teo Kok Seong
Pendidikan aliran Cina di
Malaysia, yang menjadi sebahagian daripada sistem pendidikan kebangsaan,
mempunyai warisan cemerlang yang sudah berusia dua abad. Ia sering dipuji
kerana mutu pendidikannya yang tinggi. Ini hasil daripada pengurusan yang cekap
serta pembabitan komuniti yang aktif. Kini terdapat 1,280 buah sekolah jenis
kebangsaan Cina dan 60 buah sekolah persendirian Cina di seluruh negara.
Walau bagaimanapun, ia selalu
dipersepikan sebagai antinasional pada julat yang paling ekstrem dan sebagai isu
perkauman saja pada julat yang kurang ekstrem. Hal ini disebabkan, antaranya
oleh perjuangan dan tuntutan sesetengah persatuan Cina. Antaranya adalah Dong
Zong, iaitu Persatuan Pengurus Sekolah Cina Malaysia dan Jiao Zong, iaitu
Gabungan Persatuan Guru Sekolah Cina Malaysia. Perjuangan dan tuntutan dua
persatuan ini sering didapati keterlaluan. Ini kerana mereka tidak mahu
mengambil kira Malaysia sebagai masyarakat majmuk, dengan kaum Melayu selaku
penduduk asal dan dominan. Sehubungan ini, dalam banyak tindakan mereka, resam
di mana bumi dipijak, di situ langit dijunjung, sengaja dikesampingkan.
Usaha parti politik Cina, seperti
MCA dan GERAKAN untuk menyelesaikan masalah yang dihadapi oleh sekolah Cina,
seperti kesesakan pelajar dan kekurangan guru, bukan saja diperlekeh. Malah, ia
ditolak sebagai tidak sesuai untuk pelestarian pendidikan aliran Cina di
Malaysia oleh dua persatuan ini.
Persepsi umum masyarakat
Malaysia, khususnya daripada kaum Melayu dan juga sebilangan orang Cina
sendiri, mengenai pendidikan aliran Cina adalah penghalang kepada perpaduan
yang cuba dipupuk, melalui sistem pendidikan kebangsaan. Hal ini didapati benar
apabila diteliti beberapa tuntutan dan syarat yang pernah dan sedang dihantar
sebagai memorandum oleh dua persatuan ini kepada kerajaan.
Pertama ialah keengganan untuk
menerima bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar untuk Malaysia Negaraku, mata
pelajaran kerakyatan yang sepatutnya mula diajar pada 2011 melalui Kurikulum
Standard Sekolah Rendah. Ia yang hanya mengambil masa 30 minit seminggu dan
ingin disampaikan dalam bahasa Melayu, sebagai lambang negara, untuk membentuk jati
diri kebangsaan dalam kalangan golongan muda kita, ditolak atas pelbagai alasan
yang tidak munasabah.
Kedua ialah syarat penempatan
guru. Semua guru yang berkhidmat di sekolah jenis kebangsaan Cina, dikehendaki
memiliki kepujian dalam bahasa Mandarin pada tahap Sijil Pelajaran Malaysia,
walaupun sesetengahnya tidak pun mengajar mata pelajaran yang menggunakan
bahasa itu. Dengan pelaksanaan syarat ini, boleh dikatakan semua guru di
sekolah Cina, akan terdiri daripada kaum Cina saja. Peraturan begini sudah
tentu boleh menjejaskan pemupukan perpaduan di sekolah.
Guru hanya kaum Cina
Ketiga ialah keengganan menambah
masa pendidikan bahasa Melayu untuk kedua-dua tahap satu dan dua, serta
menyelaraskan sukatan pelajaran bahasa Melayu untuk tahap dua agar sama dengan
yang digunakan di sekolah kebangsaan. Tujuannya adalah untuk mempertingkat
pengetahuan dan penguasaan pelajar Cina agar menjadi lebih baik lagi.
Sesungguhnya tiga tindakan ini
boleh ditafsirkan sebagai perbuatan keterlaluan untuk melindungi bahasa
Mandarin selaku bahasa etnik Cina. Malang sekali, ia dilakukan dengan
mengetepikan bahasa Melayu, yakni bahasa negara yang diberi peranan untuk
menyatukan rakyat dan membentuk jati diri dalam kalangan generasi muda.
Akibat keadaan yang tidak mesra
kepada bahasa Melayu ini, lepasan sekolah Cina rata-ratanya didapati bukan saja
tidak cekap berbahasa Melayu. Tetapi lebih malang lagi mereka tidak mempunyai
sikap integratif terhadap bahasa Melayu dan juga orang Melayu selaku penutur
jatinya. Sehubungan ini, mereka didapati tidak mampu mempamerkan jati diri
kebangsaan, khususnya dalam konteks kecekapan berbahasa Melayu.
Oleh sebab keengganan kaum Cina
untuk ikut membantu memupuk perpaduan dan membentuk jati diri, melalui bahasa
Melayu, tujuan murni kerajaan untuk membina negara bangsa yang bersatu padu dan
rakyat yang berjaya mempamerkan jati diri kebangsaan dengan menggunakan lambang
dan proses sosiobudaya Melayu, tidak kesampaian.
Sesungguhnya, bahasa Melayu mampu
menyatupadukan rakyat kita yang berbilang kaum, serta mampu membentuk jati diri
kebangsaan yang utuh dalam kalangan kita semua. Hanya kita sendiri yang
menghalangnya atas kejahilan bahawa pengetahuan dan penguasaan bahasa Melayu
yang lebih baik itu, boleh menggugat etnisiti tertentu.
Penulis Profesor Linguistik di
Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM)
Sumber : http : //www.bharian.com.my/
Tiada ulasan:
Catat Ulasan