Oleh : Dr. Mohd. Mahzan Awang
ADA sesuatu yang tidak kena
dengan masyarakat kita hari ini apabila banyak kes jenayah terhadap kanak-kanak
dilaporkan media. Ironinya adalah walaupun banyak program pemerkasaan insan
kamil dilakukan sama ada menerusi program keagamaan, motivasi, latihan berkumpulan
dan pendidikan berterusan, kes tragis melibatkan kanak-kanak kerap kali
berlaku.
Dalam kes jenayah terhadap
kanak-kanak di Malaysia, keprihatinan masyarakat terhadap isu ini amat tinggi.
Ramai yang prihatin dan sensitif dengan nasib kanak-kanak teraniaya, cuma cara
menzahirkan keprihatinan masyarakat kita perlu diubah.
Masyarakat kita kerap tersentuh
emosi apabila melihat kanak-kanak meminta derma pada waktu tengah hari yang
terik. Ramai yang menghulurkan derma dengan niat dapat membantu kanak-kanak.
Namun, hakikatnya ia menggalakkan kewujudan peminta derma di jalanan dan juga
telah membuka ruang kepada sindiket mencari kanak-kanak bagi tujuan pungutan
derma.
Menyalurkan bantuan secara tepat
dan betul adalah penting untuk membantu mengurangkan jenayah kanak-kanak. Bagi
tujuan itu, pihak berwajib termasuklah kerajaan, pihak berkuasa tempatan,
agensi kerajaan dan badan bukan kerajaan perlu mengambil inisiatif yang lebih
efisien dengan mempermudahkan proses menyelamatkan kanak-kanak daripada menjadi
mangsa.
Pertama, jadikan sistem talian
aduan Nur 15999 lebih proaktif untuk mengawal risiko jenayah terhadap
kanak-kanak. Pada masa sekarang, talian tersebut berfungsi sebagai pusat aduan
semata-mata, namun sejauh mana tindakan segera diambil daripada aduan penderaan
tidak diketahui jelas.
Memahami situasi bahawa penderaan
lazimnya dilakukan oleh saudara-mara terdekat di dalam kawasan tertutup, adalah
sukar untuk pengadu membuat aduan secara tepat dan terperinci dengan bukti yang
konkrit. Maka, sebarang aduan yang dibuat berdasarkan andaian atau kebimbangan
pelapor kepada kes penderaan hendaklah diberi keutamaan oleh pihak berwajib.
Kurangkan birokrasi tentang
maklumat laporan yang lebih terperinci kerana talian Nur 15999 adalah untuk
tindakan pantas pencegahan. Permudahkan urusan ini bererti percepatkan usaha
mengawal kejadian yang tidak diingini.
Dengan cara ini, usaha untuk
campur tangan langsung masyarakat dalam isu-isu yang sering dikodkan sebagai
urusan kekeluargaan (termasuk kes penderaan) dapat dielakkan. Tambahan pula,
memukul anak yang kononnya bagi tujuan pendidikan, diterima dalam norma dan
budaya kita.
Kajian ilmiah menunjukkan bahawa
penderaan fizikal lebih kerap berlaku apabila hukuman berbentuk fizikal
dibenarkan dalam norma masyarakat. Hukuman fizikal juga menggalakkan budaya
menuduh dan konfrontasi sekali gus meminggirkan budaya tolak ansur, runding
cara dan perbincangan.
Kedua, oleh sebab hubungan baik
antara guru dan murid di sekolah adalah platform yang terbaik untuk mengesan
kes-kes jenayah terhadap kanak-kanak, tindakan proaktif pihak sekolah amatlah
perlu. Guru wajar bertanya khabar secara peribadi terhadap kanak-kanak terutama
apabila wujudnya perubahan tingkah laku yang ketara kepada kanak-kanak.
Lazimnya kanak-kanak yang tertekan
emosinya mengalami trauma yang bukan sekadar membuatkan mereka tidak yakin
diri, malah mempamerkan tingkah laku anti sosial seperti membuli rakan lain dan
juga kesukaran untuk membina hubungan baik dengan pelajar lain.
Kegagalan menyiapkan kerja rumah
umpamanya adalah indikator kepada kurangnya perhatian penjaga dan ibu bapa
kepada kanak-kanak. Ia juga petanda kepada elemen- elemen penderaan emosi dalam
keluarga seperti memperkecilkan kebolehan kanak-kanak serta membiarkan
kanak-kanak dengan serba kekurangan.
Banyak kanak-kanak di kawasan
flat bermain di kawasan yang tidak sepatutnya tatkala ibu bapa sibuk dan asyik
dengan tugas masing-masing. Adalah malang sekali bagi kanak-kanak ini apabila
guru turut menghukum mereka.
Tindakan guru yang cenderung menghukum
pelajar yang tidak menyiapkan kerja rumah adalah suatu yang malang sekali.
Bagaimana kerja rumah boleh disempurnakan dalam keadaan persekitaran rumah dan
budaya hidup keluarga yang tidak menyokong kepada pembelajaran yang produktif.
Jika ini berlaku, maka penderaan
berganda menimpa kanak-kanak tersebut yang lama-kelamaan menyumbang kepada
ketidakstabilan emosi dan mental kanak-kanak.
Ketiga, memanfaatkan data
penduduk setempat oleh komuniti juga dapat membantu mengurangkan jenayah kepada
kanak-kanak. Struktur komuniti di Malaysia pada hakikatnya amat bersistematik.
Persempadanan komuniti dipecah-pecahkan mengikut pelbagai saluran seperti
persempadanan mengikut Parlimen, Dewan Undangan Negeri, daerah, majlis
tempatan, pembangunan mukim, jajahan, kampung, komuniti kejiranan dan pelbagai
lagi.
Oleh sebab data-data penduduk
berada secara terpisah dalam bank data bagi setiap kelompok persempadanan,
perubahan dan perkembangan keluarga dalam komuniti tidak diketahui secara
berpusat. Pengintegrasian data pergerakan sosial masyarakat dapat membantu
menyelesaikan kes-kes yang melibatkan orang hilang dan juga kemunculan bayi
baru yang diragui dalam komuniti.
Tanpa usaha bersepadu sebegini,
kes-kes jenayah terhadap kanak-kanak pasti berlaku secara diam-diam tanpa
diketahui umum. Adakah keprihatinan masyarakat terhadap keselamatan, kebajikan
dan kesejahteraan kanak- kanak berada dalam prioriti yang rendah? Mungkinkah
juga, ekoran daripada pengaruh individualistik dan sikap tidak campur tangan
telah membuatkan jenayah terhadap kanak-kanak terus menjadi-jadi?
PENULIS ialah Pensyarah
Pendidikan Komuniti, Jabatan Pendidikan dan Kesejahteraan Komuniti, Fakulti
Pendidikan, UKM
Sumber : http : //www.utusan.com.my/
Tiada ulasan:
Catat Ulasan